دلتنگي

آكنده از خشمم
آميخته با فرياد
مي خواهم بزنم بزرگترين سيليم را در گوش بشريت
و تف كنم در صورت هرچه كج فهميست
در اين پاييز دلمرده كوير
كه حتي خش خش برگهاي زرد چناراز من رو گردانده اند
خشماگينم
به مرگ مي انديشم
و راه انتخاب آن
از دوستان بريده ام
و از عزيزان خسته ام
مي خواهم بروم
ازين شهر ازين ديار
از ميان هر كه مي شناسم
به كجا
نمي دانم
به چه قصد
تنهايي
دلم اما تنگ است
دوستشان دارم
آنهارا كه نمي فهممشان
و دلم اينجاست در همين كنج سياه در به دري
همينجا كه آزادي من را به صليب كشيدند
و هنوز سوزش تازيانه را بر پشتم احساس مي كنم
و من باز هم مي مانم
كه بخوانم
كه بخندم
كه بگويم
با آنكه خسته ام دوستتان دارم