بدون شرح

مي شكنم ديوارهاي غرور را
مي درم پرده هاي شهامت را
مي جنگم با اهريمن عقل
نه نه نمي خواهم
دلم تنگ شده است براي ندانستن و نديدن و نشنيدن
شبها ديگر خواب هم نمي بينم
چقدر دورم از تنهايي
چقدر بي تاب غربتم
از آشنايي خسته ام
كوير برهوت تبعيد را مي خواهم
دلم جنون مي خواهد
احترامم نكنيد
من همان هرجايي سالهاي نزديكم
بزنيدم
طردم كنيد
به دنبالم نياييد
دنباله نمي خواهم
طاووس را به بنارس بازگردانيد

من همان سيمرغ بچه بودم در دورترين نقطه قاف
زال آورد مرا درين خراب آباد
ازمعبد كوهستاني بالا مي روم
پله پله تا ملاقات با خدا
چقدر دلتنگ صداي قدمهايم هستم
بي هياهو
سكوت
چيني نازك تنهاييم هزار تكه شده است
پشت هيچستان سهراب بناييست با ده ها طبقه و هزاران اشكوب
و ميليونها سر از شكاف ها بيرون كه مرا مي نگرند
مي گردم به دنبال صداي بال خرمگس ها در اين همهمه كج و معوج تمدن
خطوط موازي جاده ها و بناها
شهري متراكم از آدميان موازي كه در افق به هم نمي رسند
و اين تنها نقطه مثبت اين ماتمكده است
به هر سمت مي نگرم تصويري تكراريست
تا به كجا بايد رفت
تا به كجا