...

گاه گره هاي كوري در كلاف پيچ در پيچ لحظه ها نمود مي يابد كه به هيچ عنوان گشودني به نظر نمي رسد. زمان، زمان عمل است و هيچ كاري از دست بر نمي آيد . دوستي بيمار و رنجور وتنها، سردرگم در اندوه و فسردگي به مانند غريقي در مرداب دست و پا مي زند و به هيچ دستي جواب نمي دهد. باري گويي از اين مرگ تدريجي همراه با درد، لذتي ماليخوليايي مي برد.تنهايي را به توحش رسانده و خود نيز نمي داند به دنبال چه مي گردد و من، مني كه جان را كم لياقت تر مي دانم تا دوستي در اين منجلاب نظاره گرم و جان را نيز خرج كرده ام و شبي تا دمدمه هاي سحر مجبور به تنفس هوايي مصنوعي در بيمارستاني نمور گريستم
دوست من! اي همراه نادان! كاش مي دانستي كه اين خوره روحت را آرام آرام مي خورد و پيش مي رود و آنگاه است كه هيچ چيز ديگرنمي تواند كمكي باشد
خدايا قدرتي بده تا بلكه بتوانم بپذيرم كه كمك نكنم